dimecres, 23 d’abril del 2014

LA MEJOR OFERTA


El film més popular de Giuseppe Tornatore és "Cinema Paradiso" (1988). A "La mejor oferta" (2013), torna a tenir un gran actor encapçalant el repartiment (llavors, el francès Philippe Noiret; ara, l'australià Geoffrey Rush), una partitura d'Ennio Morricone i una història al voltant d'un home enamorat de la seva feina, aquí un expert en art excèntric i introvertit que col·lecciona d'amagat retrats femenins.

No revelaré res més d'un argument insòlit i em limitaré a dir que "La mejor oferta" és millor que "Cinema Paradiso".

5 comentaris:

Anònim ha dit...

Vols dir? Quan jo vaig veure Cinema paradiso hi va haver algun moment que em vaig posar una mica tou i tot, eh? entre el nen, l'home gran, l'incendi, quan torna al poble, al veure les parts cesurades, bufff

ricard ha dit...

Si no em va acabar de convèncer és justament perqué es passa d'emotiva. Bé, el fragment de les escenes censurades és boníssim.

Pedro Rodríguez Bermejo. ha dit...

Buena película, pero ni mucho menos es lo mejor de Tornatore. Yo, si se me permite, aconsejaría a los lectores que no la hayan visto todavía "Pura formalidad" (1994), un atmosférico thriller psicológico protagonizado por Roman Polanski y Gerard Depardieu, y que tiene muchas semejanzas con otra de mis pelis favoritas "El Impostor" (1997), de los hermanos Pate. En el segundo visionado, "La mejor oferta" me pareció tan milimétricamente diseñada que me resulto algo acartonada y con una línea de diálogos algo impostada. Aun así, me fascina su misterio y complejidad.

Un abrazo

Unknown ha dit...

Estoy de acuerdo en que "La mejor oferta" es mejor película que "Cinema Paradiso". Para mí, fue uno de los grandes títulos del año pasado. Impresionante trabajo de Geoffrey Rush.

Un saludo.

ricard ha dit...

Pedro: De Tornatore, solo recuerdo haber visto "Cinema Paradiso" y ésta. No recuerdo haber visto -y tomo buena nota de tu recomendación- "Pura formalidad". Es posible que "La mejor oferta" pierda en un segundo visionado y también es verdad que el guión está muy calculado; además, añadiría yo, se ve venir el final. Con todo, la historia es ingeniosa; me gusta como juega con los conceptos de falsificación, original y copia, en el arte y en la vida real; y Geoffrey Rush borda el personaje.

Ricardo: Lo cierto es que no esperaba que la película me gustara tanto. Fue una sorpresa muy agradable.

Un abrazo y gracias por vuestros comentarios.